Son zamanlarda insanların birbirine karşı sabrı, anlayışı ve sevgisi giderek azalıyor gibi hissediyorum. Eskiden daha sıcak, daha içten sohbetler varken, şimdi neredeyse herkesin içinde bir öfke saklı. Sosyal medyaya bakıyorum; kin dolu sözler, acımasız yorumlar, birbirini aşağılayan insanlar… Gerçek hayata dönüp bakıyorum; selam vermekten çekinenler, göz göze gelmekten kaçınanlar… Sanki toplum olarak birbirimizden giderek kopuyoruz.
Peki ne oldu bize? Ne değişti de bu kadar uzaklaştık?
Eskiden dost meclislerinde kahkahalar yankılanırken, şimdi herkes ekranlara gömülmüş durumda. İnsanlar birbirine gerçek anlamda dokunmayı, hissetmeyi ve dinlemeyi unuttu. Belki de en büyük problem bu: Dinlememek. Herkes kendini anlatma, haklı çıkma ve üstün olma çabasında. Halbuki biraz durup dinlesek, anlamaya çalışsak belki de bu kadar gerilmeyeceğiz.
Eskiden hatırlıyorum, büyüklerimiz komşularıyla oturup sohbet ederdi. Şimdi bırakın komşuluğu, insanlar aynı evin içinde bile birbirine yabancı gibi. Paylaşım azaldıkça, bağlarımız da kopuyor. Belki de en çok ihtiyacımız olan şey biraz daha empati kurabilmek, biraz daha anlayışlı olabilmek.
Toplumun giderek dağılması, birbirimize olan güvenimizi de sarsıyor. İnsanlar artık iyi niyetin bile altında bir art niyet arar oldu. Birine iyilik yapınca şüpheyle karşılanıyoruz, “Acaba neden yaptı?” diye sorgulanıyoruz. Oysa iyilik, iyilik olsun diye yapılmalıydı. Şüpheyle değil, içten bir gülümsemeyle karşılanmalıydı.
Belki de hepimizin biraz durup düşünmesi gerekiyor. Öfkeyi, kini ve nefreti bir kenara bırakıp, yeniden insan olmayı hatırlamalıyız. Belki de birbirimize olan sevgimizi göstermek için geç kalmamışızdır. Kim bilir, belki hâlâ eski sıcak günlere dönebiliriz…
