Çoğunuz muhtemelen erken yaşlardaki bir çocuğun, büyüdüğündekiyle aynı kişi olarak kabul edilip edilemeyeceğini merak etmişsinizdir. Nedense, son zamanlarda kendimi nostaljik bir şekilde çocukluğumu hatırlarken buldum.
Hala sevimli ifadelerini, masum gülümsemelerini ve yaptıkları çeşitli sevimli hareketleri canlı bir şekilde hatırlayabiliyorum. Kameranın önünde, enerji dolu gibi görünerek dans edip zıplıyorlardı; televizyonun önünde, müzikle neşeyle dans ediyorlardı, kaygısızlardı; videolarda, geveze sesleri hala kulaklarımda dolaşıyor gibi görünüyor; yürüteçlerinde, inanılmaz derecede sevimli görünerek ileri geri yürüyorlardı.
Acaba tüm ebeveynler benimle aynı şekilde mi hissediyor diye merak ediyorum. Ayrıca yaşlıların torunlarını kayırmalarının sebebinin, kendi çocuklarının küçükkenki sevimli görünümlerini özledikleri olduğunu düşünüyorum.
Çocuklar büyüdükçe, zihinleri olgunlaştıkça ve kendi fikirlerini geliştirdikçe, bir zamanlar sevimli olan o görüntü yavaş yavaş kaybolur ve yerini daha sakin bir tavır alır. Hatta kendileri bile çocukluklarının masumiyetini ve o zamanlar sahip oldukları düşünceleri unuturlar. Bu yüzden tekrar soruyorum, sizce ilk yıllarındaki çocuk ve yetişkin olduklarında gerçekten aynı kişi midir?
Yaşamın sürekliliği perspektifinden bakıldığında, doğal olarak aynı kişi oldukları söylenebilir. Ancak, akıl ve ruh alemlerine dalarsak, durumun böyle olmadığı görülür. Bu karşıtlık, kalbimde sık sık buruk bir sancıya neden olur.
O günlerden o çocuğu gerçekten özlüyorum. İki veya üç yaşındaki çocuğumun nereye gittiğini sık sık merak ediyorum. Gitmediklerini biliyorum; sadece büyüdüler ve olgunlaştılar. Yine de, o zamanın geri dönülmez bir şekilde geçmesi ve hatta onlar bile o anıları bir kenara atmış olmaları nedeniyle, gerçekten de gittiklerini açıkça hissediyorum.
Geçmişi neden bu kadar kolay unutuyoruz? Çocukluğumuzu neden unutuyoruz? Bu gerçekten sadece bir tesadüf mü? O çocuklar nasıl bir ruh halini temsil ediyordu? Merakla doluyum ama aynı zamanda nostaljiyle de!
